10de verslag, Georgië, Azerbeidzjan & Turkmenistan

Hallo allemaal,

Hier is al weer mijn 10de verslag. Nu vanuit Centraal Azië. Hier doe ik met een truck van Dragoman de Zijde route. We zijn begonnen in Georgië, daarna Azerbeijan en Turkmenistan en nu zijn we begonnen om Oezbekistan te verkennen. Het zijn totaal andere landen dan Afrika en Nepal. Lees zelf maar.

Donderdag 28 maart : Kathmandu
Op de laatste werkdag hadden mijn collega's gezorgd voor gebraden kip, chapaties en voor een mooie taart. In het huis van mijn gastgezin was ook een beetje feest want ama (oma) was van
daag 77 jaar en 7 maanden en 7 weken en 7 dagen geworden en dat is een dag om te vieren met een puja (= een ritueel waarmee hindoes een godheid vereren) , speciaal eten en een Tika. Ook ik kreeg van ama een Tika en een banaan. ' s Avonds ga ik mijn koffer pakken.

Vrijdag 29 maart: Kathmandu- Istanboel, Tbilisi in Georgië;
Vanochtend kreeg ik al bericht dat mijn vlucht naar Istanboel 2 uur vertraagd was en dus niet om 12.30 zou vertrekken maar om 14.30 uur. Manish zou op de luchthaven van mij afscheid nemen, maar uiteindelijk is hij maar naar mijn gastgezin gekomen om afscheid te nemen want anders zou hij veel te laat op zijn werk komen. Rupa bakt voor mij een paar chapati's/rotis die ik vannacht of morgen kan opeten als ik langdurig op de luchthaven moet wachten. Rond 11.15 uur brengt Kechab me met de auto naar de luchthaven. Het is helemaal niet zover maar door het drukke verkeer deden we er ruim 1 uur over. Op de luchthaven werd de vertrektijd van het vliegtuig steeds later en kreeg ik ook de melding dat mijn vlucht van Istanboel naar Amsterdam gecanceld was omdat we door die vertraging zo wie zo de aansluiting Istanboel -Amsterdam zouden missen. Bij de incheckbalie vertelde ze me dat ik in Istanboel kon overnachten in een hotel en zaterdagochtend om 8.50 uur door kon vliegen naar Amsterdam waar ik om 10.40 uur zou aankomen. Dit heb ik geweigerd want dan zou ik ook de vlucht van Amsterdam naar Tbilisi missen, die om 10.20 uur zou vertrekken. Toen hebben ze nog een poging gedaan om een rechtstreekse vlucht vanuit Istanboel naar Tbilisi te regelen met Turkish airlines maar dat lukte niet vanuit Kathmandu zeiden ze. Zij gaven het advies om dat dan in Istanboel te regelen. Mijn bagage werd voor alle zekerheid uitgecheckt in Istanboel. Uiteindelijk gaat om 16.00 uur het vliegtuig de lucht in en arriveren we na 8,5 uur vliegen om 22.15 uur in Istanboel, waar het 2,5 uur vroeger is dan in Kathmandu. Terwijl ik naar de bagageband loop kom ik onderweg een helpdesk van Turkish airlines tegen. Ik leg mijn probleem uit, doch hun 1ste reactie is" wij kunnen de vlucht van Istanboel-Amsterdam niet omboeken naar Istanboel- Tbilisi want het ticket van Amsterdam-Tbilisi is niet van Turkish airlines maar van Georgië airlines. Op dat moment leek mij het beste om dan maar een nieuw ticket Istanboel-Tbilisi te kopen, want als ik deze vlucht in Amsterdam mis, dan moet ik ook een nieuw ticket kopen. Dus ik ga naar de ticketbalie en leg mijn situatie weer uit. Doch deze meneer was bereidwilliger en regelde voor mij gratis een ticket Istanboel-Tbilisi, en hij labelde mijn bagage door naar Tbilisi. Om 2.10 uur 's nachts vertrekt de vlucht. In die tussentijd moet ik nog aan dollars zien te komen waarmee ik het visum voor Turkmenistan moet betalen en de prijs verhoging van de Kitty. Ik had op Schiphol al een dollar bestelling gedaan bij het G.W.K, maar nu ik niet naar Amsterdam vlieg moet ik het hier zien te regelen. De enige optie is, eerst Turks geld pinnen en dat dan wisselen bij een wisselloket voor dollars. Daarna laat ik nog aan een aantal mensen weten, via wattsapp en Messenger, dat mijn vlucht is veranderd. Om 02:45 uur 's nachts gaan we de lucht is. Het is behoorlijk warm in het vliegtuig en hij maakt een vreemd geluid. Het type mensen die ik hier tegen kom staat me al een beetje tegen: ze zijn blank, fors, nors i.t.t. de vriendelijke en goedlachse Nepalezen en Afrikanen. Ik denk dat de komende vakantie heel anders zal zijn dan de afgelopen 5 maanden, zo wie zo qua temperatuur en de mensen. We zullen zien!!

Zaterdag 30 maart : Tbilisi in Georgië :
Om 5.30 uur in de morgen landt het vliegtuig op Tbilisi. Het was eigenlijk maar een korte vlucht van 1 uur en 45 min. ( vanuit Amsterdam zou het 4,5 uur hebben geduurd, inclusief het tijdsverschil). Waar ik bang voor was gebeurde, namelijk mijn trolley tas kwam niet van de bagage band. Ik ga meteen aangifte doen. Ik krijg een telefoonnummer wat ik kan bellen om te informeren of de tas aangekomen is. Daarna ga ik op zoek naar de balie van Georgië Airways. Deze blijkt in de vertrekhal te zitten. Bij hun leg ik de vraag neer of mijn gecombineerde ticket van Amsterdam-Tbilisi (heen) en Bhiskek-Amsterdam (terug) nog wel geldig is nu ik de heenvlucht niet gebruikt heb. Maar zij weten er ook geen raad mee. Daarom wordt ook contact opgenomen met Aeroflot, de luchtvaartmaatschappij die de terugvlucht verzorgd op 14 mei. Na 3 keer bellen geven ze mij de bevestiging dat het ticket gewoon geldig en bruikbaar is op 14 mei. Ondertussen ga ik Georgische lari's pinnen en uitzoeken waar bus 37 komt waarmee ik naar mijn hotel kan komen. De bus kost maar 50 lari's ( = ca. 20 cent) en een taxi $15-20. Het is hier grijs, koud (7 graden) en nat. Gelukkig had ik mijn donsjack en fleece jack in mijn handbagage gestopt. Het is een hele overgang ! Al die tijd breng ik door op de luchthaven. Aangezien rond 11.00 uur dezelfde vlucht van Turkish Airlines in Tbilisi arriveert, ga ik weer naar de aangifte balie en dan blijkt dat de trolley tas met deze vlucht is meegekomen. Ik ben erg blij, maar dan blijkt dat de draagband kapot is en dat de hendel, waarmee je de tas kunt voortrekken, niet meer op en neer gaat. Er wordt een rapport van opgemaakt, waarmee ik maandag naar het kantoor van Turkish airlines moet gaan. Ik kan de trolley tas niet meer fatsoenlijk gebruiken en daarom moet ik een nieuwe kopen. Doch de prijzen voor trolley tassen zijn soms wel 10x zo hoog als in Nederland. Met bus 37 rij ik naar metrostation Avlabari en dan is het nog 10-15 min. lopen naar mijn hotel New Kopala , in de wijk Metekhi. Ondertussen zie ik dat Tbilisi een mooie oude stad is met mooie kerken en een oude muur. Maar eigenlijk ben ik nu te moe om ervan te genieten. Wat me wel opvalt is dat vele oudere mannen en vrouwen een somber uiterlijk hebben en gekleed zijn als Russische militairen. ' s Avonds kruip ik op tijd in bed.

Zondag 31 maart: Tbilisi:
Een goede nacht gehad: was ook wel nodig.
Daarna een lekkere warme douche genomen. Op de kamer is het warm, zowel met als zonder airconditioning aan. Er is een ontbijtbuffet met lekkere bruine harde bolletjes en croissants, wat ik al maanden niet meer gegeten heb. Ook staan er verschillende kaassoorten, worst en gebakken en gekookte eieren. Ik ben de enigste gast in het restaurant. Vervolgens ga ik mijn bagagespullen overbrengen van mijn oude in mijn nieuwe trolley tas. Alles past erin. Om 12.00 uur check ik uit. Met al mijn bagage ( 2 trolleytassen, 2 rugzakken) loop ik naar het andere hotel, genaamd GTM Kapan hotel. Nu blijkt dat mijn nieuwe trolley tas niet goed stuurt en een neiging naar links heeft. Het heeft geen zin om ermee terug te gaan naar de winkel want het was de laatste trolley tas in z'n soort. Mijn slaapmaatje heet Veena, is 28 jaar en komt uit Engeland. Ze is nog niet gearriveerd. Allereerst ga ik op zoek naar het kantoor van Turkish airlines. Met mijn app " maps Me" is het makkelijk te vinden. Ik doe er wel meer dan 1 uur over. Onderweg bezoek ik de Metekhi kerk uit de 13de eeuw . Deze kerk van de Maagd Maria Metekhi bevindt zich op de linkeroever van de rivier de Mtkvari (Kura), op het klifplateau waar ook het ruiterstandbeeld van koning Vakhtang Gorgasali staat. Vervolgens passeer ik de oude stadsmuur en steek de moderne futuristische witte brug van de Vrede over de Mtkvari rivier over. Na een paar kilometer langs de Kura rivier gelopen te hebben steek ik de " Droge brug / Dry bridge" over. Op afstand zie je vele standbeelden, kerken en synagogen aan de horizon. Naast de brug staan vele standjes met munten, sieraden, schilderijen en antiek. Daarna is het nog een half uur naar het kantoor van Turkish airlines. Nu weet ik hoe ik morgen moet lopen als ik aangifte ga doen over mijn defecte trolley tas. Op de terugweg loop ik de heuvel op naar het Narikala kasteel. Narikala is een oud fort (4-7de eeuw) dat uitkijkt op Tbilisi en de rivier de Kura. Het fort bestaat uit twee ommuurde gedeelten op een steile heuvel tussen de zwavelbaden en de botanische tuinen. Op het lagere hof staat de onlangs herstelde Sinterklaas-kerk. Het is nieuw gebouwd in 1996-1997 en vervangt de oorspronkelijke 13e-eeuwse kerk die bij een brand werd verwoest. Er is ook een kabelbaan die voert naar dit fort. Maar voor het uitzicht hoef je geen kabelbaan te nemen want het is grauw, nevelig en koud in Tbilisi. Terug in mijn hotel tref ik mijn kamergenoot Veena op de kamer aan. Zij is net afgestuurd als arts en haar voorouders komen uit India. Om 18.00 uur hebben we een briefing met de bemanning van Dragoman en de medereizigers. Het zijn er ca. 18. De leeftijd varieert van 25- 70 jaar en de meesten komen uit Engeland, VS , Australië en een jongen uit Ierland en een Duitse vrouw. Ieder stelt zich voor en de reisleiding Liz , Kylie en Matt leggen in het kort uit wat we kunnen verwachten van de reis. Vanuit onze kamer hebben we een prachtig uitzicht op de verlichte gebouwen en de brug van Tbilisi.

Maandag 1 april: Tbilisi
Vrij aardig geslapen, al werd ik regelmatig wakker van mijn rauwe hoest en dichte keel. Om 8.00 uur worden we aan het ontbijt in het restaurant verwacht. Ook hier in de vorm van een buffet met wel 5 soorten kaas, lekker bruin brood, yoghurt en fruit. Er stond zelfs een fles met een sterke drank op tafel, genaamd chacha of Georgische wodka of druiven wodka met een alcohol percentage van 45 procent. De Georgiërs zijn stevige alcohol drinkers, zelfs bij het ontbijt. Daarna maken we een stadswandeling met een gids. Helaas regent het behoorlijk en is het koud en op een gegeven moment gaat het zelfs sneeuwen. Dit is alles behalve aangenaam. We lopen langs badhuizen die zich bevinden onder koepelvormige daken , genaamd Abanotubani. Het warme water van 40-50 graden Celsius is afkomstig uit thermale bronnen waarvan het water zwavel bevat. Het schijnt te helpen bij huidziektes, eczeem, jicht en slaap- en spijsvertering problemen. Ook nu zien we vele mooie en oude kerken zoals de Sioni kathedraal (8ste eeuw) en een synagoge. Een ander leuk element in het centrum is de klokkentoren in de Shavteli straat. Dit is het gebouw van het Marionettentheater. Om 12.00 uur komen poppetjes naar buiten net zoals in Praag. ' s Middags werd het droog en ging zelfs de zon schijnen. Ik loop dan weer naar het kantoor van Turkish Airlines, die nu wel open is. Zij bieden mij een nieuwe , wat hardere, trolley tas aan. Ik had liever mijn geld teruggezien omdat ik al een nieuwe trolley tas had gekocht. De andere optie was dat ik aangifte zou moeten doen op de website van Turkish Airlines en als zij de klacht terecht zouden vinden , dan zou ik pas na 14 dagen geld op mijn bankrekening gestort kunnen krijgen.
Uiteindelijk heb ik maar voor hun tas gekozen omdat hij solider is en beter rijdt dan de tas die ik gekocht had. Terug lopend koop ik onderweg een kaasbrood die in een aparte stenen oven wordt gebakken. In mijn hotelkamer heb ik weer al mijn bagage overgepakt in de nieuwe tas en ben met de andere trolley tas teruggegaan naar de winkel waar ik hem gekocht had. Daar wilden ze het geld niet teruggeven, maar ik kon er wel iets anders voor nemen. Ik heb toen maar gekozen voor een leren riem en een leren beurs (ook veel te duur voor mijn gevoel). Daarna heb ik zelf nog een rondwandeling gemaakt . In Tbilisi zijn vele voetganger tunnels onder de grote autowegen en zelfs onder een brug voor auto's. Hierin bevinden zich ook kleine winkeltjes en graffiti schilderingen. Heel handig, veilig en leuk. Hier is het tot 19.30 uur licht en ze kennen geen zomer- en wintertijd. Terug op mijn hotelkamer neem ik een lekkere douche en rust uit. Ondertussen volg ik het Brexit nieuws op de T.V. Mijn slaapmaatje komt pas veel later terug.

Dinsdag 2 april: Tbilisi en naar Telavi: 110 km, 3,5 uur rijden:
Tot 15.00 uur blijven we nog in Tbilisi en iedereen is vrij om te doen waar hij/zij zin in heeft. Ik loop eerst de heuvel op waar een groot standbeeld van Maria staat , genaamd Kartlis Deda. Vandaar kan ik doorlopen naar het Narikali kasteel met een prachtig uitzicht over de stad. Het is vandaag zonnig en de lucht is blauw, al staat er een flinke wind. Dus in de zon en uit de wind is het lekker, andersom is het koud
Daarna loop Ik door naar de Trinity kathedraal met de gouden koepel: de zetel van de Orthodoxe Georgische kerk . Een prachtige kerk van buiten en mooie iconen binnen. Daarna blijft er nog wat tijd over om te dwalen door de mooie oude stad en de Orthodoxe Sioni kathedraal. Om 14.30 uur loop ik terug naar mijn hotel, want om 15.00 uur worden we geacht om, met bagage, bij de truck te staan, die geparkeerd staat onder aan de weg. De truck van Dragoman ziet er heel anders uit dan die van Oasis en Nomad. De buitenkant van de truck is rood- wit. De tassen en koffers liggen /staan in een afgesloten ruimte achterin de bus bij elkaar ( waar je onderweg niet bij kunt). In de ruimte voor de passagiers bevinden de zitplaatsen zich achter elkaar zoals in een bus. Deze zijn, halverwege aan weerszijden, onderbroken door een tafel met stoelen naar elkaar gericht. Er zit ook een kluis in de truck en een grote koelkast. We rijden in 3 uur (afstand ca. 100 km) naar de plaats Telavi (provincie Kakheti) en passeren de Alasani vallei: het centrum van de Georgische wijnindustrie. Het is een bergachtig gebied bedekt met sneeuw. Erg mooi ! Aan het eind van de middag arriveren we bij ons guesthouse Asmatis in Telavi. De groep wordt gespitst over 2 guesthouses en over 2 verdiepingen en we slapen met z'n tweeën in diverse kamers. Ik slaap met Ankie, een Duitse vrouw van een jaar of 40, schat ik. Wij hebben nota bene de mooiste en grootste kamer van het guesthouse met een tapijt op de bank en een tapijt tegen de wand. Nadat we ons geïnstalleerd hebben op onze kamers gaan we met z'n allen op zoek naar een bar of een winkel waar we wijn en /of bier kunnen kopen. Dat lukt uiteindelijk. Ik koop een rode Georgische wijn uit de wijnkelder Badagoni gemaakt van de Saperavi druiven uit de Alazani Valley (Kakheti gebied) voor 11 lari's (€3,50). Maar 's avonds bij het avondeten hoeven we hem niet eens open te maken want er staan een paar karaffen witte en rode wijn op tafel. Het diner is prima: soep, aubergine, brood, salade, kip etc. , doch geen rijst of aardappels( i.t.t. Afrika en Nepal). Er wordt veel gekletst aan tafel waardoor we elkaar wat beter leren kennen. Daarna maak ik gebruik van de gezamenlijke douche en ga rond 22.00 uur naar bed

Woensdag 3 april: Tel Avi in Georgië:
Om 8.30 uur zitten we aan het ontbijt. Er is heerlijk Turks brood, halve eieren , kaasbrood (chatsjapoeri) en yoghurt. De dames die ons eten verzorgen zijn heel gedisciplineerd, doch kijken erg nors ( zoals heel veel Georgiërs). Rond 9.30 uur gaan we met z'n allen in een minibus en maken een wijnroute. Eerst bezoeken we het huismuseum van Chavchavadze in Tsinandali. Het landhuis in het dorp Tsinandali is een voorouderlijk landgoed, een paleis van de prinselijke familie van Chavchavadze. Daar krijgen we een rondleiding door het museum. Daar proeven we als eerste een heerlijke witte wijn van Alexander Chavchavadze. Daarna rijden we naar een ander wijnhuis waar we uitleg krijgen hoe Georgische wijn wordt gebrouwen ; namelijk: Binnen de Georgische wijnbouw spelen al 8000 jaar qvevri-wijnen een prominente rol. Bij de traditionele Georgische manier van wijnbereiding fermenteren inheemse druiven vaak met schillen, steeltjes en pitten in qvevri’s (grote, aardewerken kruiken). Eerst wordt van uitgegraven klei een qvevri gekleid/gemaakt en na te zijn gebakken wordt de qvevri ingegraven in de grond. Daar doet hij dienst als gistingstank en eenmaal afgesloten, als voeder en vat. Hierbij wordt dankbaar gebruik gemaakt van de koele en gelijkmatige temperatuur van de bodem. Ze maken daar trouwens ook Europese wijnen in hele grote metalen vaten. Doch het proces is totaal verschillend. Hier proeven we 3 verschillende wijnen : een witte genaamd Schuchmann Mtsvane uit 2016, een witte Vinoterra Mtsvane uit 2016 en een rode Schuchmann Saparavi uit 2016. Vooral de 1ste en 3de vond ik lekker. De 2de is een Georgische wijn met een hele andere smaak. In hun winkel kunnen we uiteraard deze wijnen kopen. Er hangt ook een aanplakbiljet met het opschrift "you can't buy happines" but you can buy wine ... and that is allmost the same thing". Daarna rijden we door naar een bijen-imker. Hier horen we van alles over bijen en honing en kunnen we 6 verschillende soorten honing proeven. Daarna gaan we door met de wijnroute en krijgen weer van alles te horen over het brouwen van Georgische wijn. Aansluitend volgt een lunch met weer heerlijke kaassoorten, aubergine, varkens-en kippenvlees aan een spies en natuurlijk chacha en witte en rode Ovrevri wijn van het huis. Tussen door maak ik een korte wandeling en zie veel witte en rode bloesem en bergen bedekt met sneeuw. Tenslotte bezoeken we Alaverdi klooster/monastery met een Georgische Orthodoxe kerk met de Badagoni wijn company. Rond 18.30 uur zijn we weer terug bij het pension. Daar nemen we afscheid van onze lokale Georgische gids. Ik maak nog een wandeling door het oude en nieuwe gedeelte van Telavi met een kasteel, kerk en een standbeeld. Om 20.30 uur volgt het avondeten. De meesten hebben niet zoveel trek meer want ze zitten nog vol van de lunch. Ook nu staan karaffen met witte en rode wijn op tafel, samen met bruine bonen soep, aardappel salade, groente salade, augurken en Turkish brood. Na het eten schrijf ik nog in mijn weblog en ga om 1100 uur slapen. Mijn slaapmaatje slaapt al.

Donderdag 4 april: van Telavi naar het Lagodekhi nationaal park: 85 km, 5 uur rijden:
Om 8.00 uur worden we aan het ontbijt verwacht wat bestaat uit Turks brood, vruchten yoghurt, gekookte aardappel schijfjes en rolletjes omelet. Buiten is het grauw en mistig. Daarna deponeren we onze bagage in het achterste deel van de truck en nemen onze plaats in in de truck. Het is de bedoeling dat we niet op dezelfde plaats gaan zitten als tijdens onze laatste rit. Nu ga ik ook aan de tafel zitten maar aan de andere kant. Meteen komen daar de kaarten op tafel. Hoewel ik bijna nooit kaart, speel ik nu diverse potjes en ik vond het nog leuk ook. Aan de rand van Telavi stopt de truck en gaat de 1ste kookgroep boodschappen doen voor het diner vanavond en het ontbijt morgenochtend. De anderen lopen rond op de grote , deels overdekte, markt. Ik koop walnoten, die hier bijzonder goedkoop zijn. Daarna gaat de tocht verder naar Sighnaghi. Het is een toeristisch plaatsje met een kasteelmuur en een mooi oud kerkje. Hier kan eenieder gaan lunchen in een restaurant of iets kopen in een winkel om te eten. Daarna rijden we verder naar het Lagodekhi nationaal park, waar we rond 15.00 uur aankomen. Hier gaan we wild kamperen in het bos. Samen met Antje deel ik de tent en zetten hem ook samen op. Het zijn andere tenten dan die van Oases en Nomad, dus dat vraagt weer extra aandacht van me. Hier is de temperatuur aangenaam en schijnt de zon. Er bestaat de mogelijkheid om hier 2 wandeltochten te maken: de rode route en de gele route. Ik doe beiden voor de helft en steek de rivier over via een primitieve brug. Het bos bestaat voornamelijk uit beuken en esdoorn . Er schijnen ook dieren in te leven (gemzen, edelherten, lynx, grijze wolf , bruine beer en roofvogels) maar ik hoor alleen vogels. Daarna loop Ik terug naar de truck. Daar zitten de meeste van de groep rond een tafel en drinken wijn en whisky. ' s Avonds koelt het flink af . Liz , een van de crew, heeft ons verlaten en vliegt terug naar Engeland ( zij heeft o.a. de truck van Engeland naar Istanboel gebracht). Rond 19.30 uur is het avondeten klaar. We eten rijst, kip en een salade en brood en baklava als nagerecht. Iedereen is flink aan het pimpelen. Het was bij geen enkele truck reis zo erg als nu. Rond 21.30 uur hou ik het voor gezien, terwijl de anderen nog lekker doorgaan.

Vrijdag 5 april: van Lagodekhi n.p (Georgië) naar Sheki ( Azerbeidzjan): 145 km, 7 uur rijden:
Vannacht diverse keren wakker geworden van het snurken van mijn Duits slaapmaatje en het blaffen van de honden, maar omdat ik op tijd naar bed ben gegaan sta ik om 7.00 uur toch wel uitgerust op. Gelukkig heb ik het niet koud gehad, dankzij al mijn kleren aan. Mijn slaapmaatje zit in kookgroep 1 en moet het ontbijt verzorgen, daarom breek ik zelf de tent voor de helft af. Het ontbijt bestaat uit Turks brood en roerei. Alles verloopt minder gesmeerd dan bij de Oases truck reis omdat de reisleiding totaal geen sturing geeft aan de praktische uitvoering. Om 9.00 uur vertrekken we met de truck en rijden in een half uur naar de grens van Azerbeidzjan. Bij Matsimi verlaten we Georgië en bij Balakan komen we Azerbeidzjan binnen. Hier moet iedereen z'n E visum en paspoort tonen en al de bagage gaat door de scanner. Het gaat vrij soepel en om 11.00 uur rijden we in Azerbeidzjan. Kylie zit achter het stuur en Matt zit ernaast Het is zonnig bij een overwegend blauwe lucht en dat voelt erg plezierig aan bij 7 graden. De weg is goed, de bomen en planten beginnen uit te lopen en vertonen bloesem als teken dat ook hier de lente is begonnen. Rond 12.30 uur stoppen we voor de lunch bij een plas bij hét plaatsje Carai Cai. Terwijl de kookgroep de lunch klaar maakt ga ik een half uur lopen in de omgeving Hier gebruiken ze nog paard en wagen en niemand spreekt Engels. Als ik terug kom bij de truck is de lunch al opgeruimd. Dus ik ben genoodzaakt om mijn eigen lunch te maken met het overgebleven brood en aubergine . Daarna gaat de tocht door met Matt aan het stuur en Kyli ernaast. Het is hun eigen muziek wat gespeeld wordt in de truck, vrij modern, niet bepaald mijn smaak maar daar wordt geen rekening mee gehouden. Het gras is overal prachtig groen en het landschap is glooiend en op de bergen verderop ligt sneeuw op de toppen: erg mooi. Rond 15.00 uur komen we aan in Sheki. Hier overnachten we in een hotel in een omgebouwde karavanserai, waar destijds handelaren uit alle landen langs de Zijderoute zich verzamelden in Sheki / Shaki .We bezoeken het paleis van Khan, gebouwd in 1797, met prachtige gekleurde ramen , schitterende plafonds , mooie muurschilderingen en fresco's. Het doet me denken aan de kastelen en moskeeën in Iran. Sheki is een van de oudste steden in de Kaukasus want het schijnt al 2500 jaar bewoond te zijn. Daarna ga ik met nog 3 anderen en Matt lopend op zoek naar een markt in de stad om etenswaar te kopen voor het diner van morgen en het ontbijt van overmorgen , welke wij moeten verzorgen. We komen onderweg alleen supermarkten tegen doch geen markten. We kopen groenten en rijst etc. De anderen gaan met de taxi en de boodschappen terug naar het hotel, en ik ga lopend verder, want het is zalig weer bij 16 graden. Onderweg kom ik vele kleine winkeltjes tegen waar ze een lokale mierzoete ronde koek met honing en walnoten verkopen, genaamd halva(si).
Nadat ik het geproefd had, wist ik dat het veel te zoet was voor mij ( nog zoeter dan baklava). Ik en mijn Duits slaapmaatje slapen apart in 2 kamers met 1 voordeur en 1 douche en toilet. Alle kamers liggen rondom een prachtig binnenhof. Het is weer heerlijk om weer een douche te nemen en schone kleren aan te doen.

Zaterdag 6 april: van Sheki naar Gobustan 313 km, 5-6 uur rijden:
Goed geslapen in het smalle eenpersoons bed. Om 8.00 uur is het ontbijt in een sfeervolle ruimte in de karavanserai met paardentassen aan de wand. Er zijn 2 soorten kaas, Turks brood en omelet in taartvorm. Om 7.45 uur vertrekken we in Zuid-oostelijke richting, naar Gobustan. De dag begint grijs en grauw. Ik lees dat de meeste mensen hier het islamitisch geloof aanhangen, het land oppervlakte iets groter is dan Ierland, de Kaukasus een hoogte bereikt tot 4460 m. waarin beren, wolven en luipaarden leven, de nationale sport Shovkan is (soort polo) en olie een belangrijke rol speelt in de economie van het land en de benzine slechts €0,30 per liter kost. Rond 10.00 uur wordt het wat lichter, maar het blijft bewolkt. De route is niet boeiend en velen zitten te slapen of te lezen. Rond 12.30 uur komen we aan in Gobustan waar zich rotstekeningen bevinden die meer dan 4000 jaar oud zijn ( uit de 12de eeuw voor Christus ) en beelden mensen , dieren en sterrenbeelden voor. Het is een mooi gebied om doorheen te lopen, doch minder aangenaam waren de lichte regen en de lage temperatuur . Tussendoor maken we buiten onze lunch klaar: matzes met kaas worst en rauwkost. Daarna rijden we door naar de plaats waar we kamperen in de buurt van de moddervulkanen. We zetten eerst onze tenten op, in een open vlakte van klei. Daarna lopen we naar de moddervulkanen. Het schijnt dat 300 van de 700 moddervulkanen in Gobustan en de Kaspische zee bevinden. Het zijn kleine heuveltjes met een klein kratertje waar je modder ziet en hoort bubbelen. Maar in 2001 spoot een vulkaan 15 meter modder omhoog. Ondertussen begint het weer te regenen en verandert onze campingplaats in een modderpoel en onze (berg) schoenen worden zwaar van de klei. We gaan dan aan de slag met het bereiden van het avondeten onder een zeil wat vastgekoppeld is aan de truck. We maken rijst met een dikke saus van kip ,uien, tomaten en knoflook. Iedereen vindt het lekker. Daarna gaan we kletsen en pimpelen in de truck, waar het op dat moment het meest aangenaam vertoeven is. Rond 22.00 uur duikt iedereen in z'n tent. Inmiddels is het droog geworden.

Zondag 7 april: van Gobustan naar Baku: 70 km, 3 uur rijden;
Ook vannacht snurkte mijn slaapmaatje behoorlijk. Om 7.00 uur sta ik op want ik en mijn kookgroep moeten het ontbijt verzorgen
We maken wentelteefjes en er is yoghurt met vers fruit. Om 9.45 uur vertrekken we weer. Het eerste half uur is ploeteren over de modder paadjes, daarna nemen we de grote weg naar Baku. Baku is de hoofdstad en de grootste stad aan de Kaspische Zee en van de Kaukasus. We komen rond 12.30 uur in Baku aan. De truck kan niet bij ons hotel komen en daarom moeten we 20-30 min. lopen met onze bagage. Het valt niet mee om met een trolley tas te rijden over kinderkopjes in de smalle steegjes. We worden verdeeld over 2 hotels, Aldstadt hotel en Buta hotel. Ik slaap samen met Kitty, een Engels maatje, in het kleinere Buta hotel. De kamer wordt op dat moment schoon gemaakt, en we moeten 1 uur wachten voordat we erin kunnen. Ik zet mijn bagage neer en ga meteen de stad verkennen. De stad bestaat uit een oud gedeelte en een nieuw gedeelte. De oude stad samen met het Shirvanshaw's paleis (15 de eeuw) en de Maagden Toren (12 de eeuw) behoren tot Unesco's wereld erfgoed sinds het jaar 2000. Ook qua uitgangsleven behoort Baku tot de eerste 10 beste qua nachtleven. In 2012 werd hier het 57ste Europese songfestival gehouden en in 2015 de Europese spelen. Baku is een enorme metropool met een enorme variëteit aan architectuur , van moderne torenflats en torens ( o.a. de Hoks flame towers = een iconisch complex bestaande uit 3 wolkenkrabbers die elk een vlam voorstellen) tot oude gebouwen en parken en boulevards , dank zij de ontdekking van olie in Azerbeidzjan. In het begin van de 20ste eeuw (1870- 1914 ) was Azerbeidzjan even de grootste olieproducent ter wereld. De oude stad is ommuurd (vestingmuur) en heet " Icheri Sheher". Het is een prachtige stad en heerlijk om er rond te wandelen in de grotendeels auto vrije binnenstad. Ook is het heerlijk flaneren over de boulevard langs de Kaspische zee. Het is hier prachtig zonnig weer. 's Avonds is er vuurwerk en een concert ter ere van het feit dat de 10 miljoenste burger van Azerbeidzjan is geboren. Ik hoor alleen het knallen op mijn kamer.

Maandag 8 april: Baku:
Rond 7.30 uur sta ik op en ga om 8.00 uur ontbijten op de hoogste verdieping van ons hotel. De bediening is wat laat, maar successievelijk komt het ene gerecht na het ander gerecht op tafel. Daarna gaan wij, Kylie (reisleidster en chauffeur ) en een Ierse jongen en ik, naar de ambassade van Turkmenistan in Baku om een urgentie visum voor Turkmenistan te regelen. Terwijl we in de taxi er naar toe rijden, realiseert Kylie zich dat ze de benodigde 2 pasfoto's is vergeten. Daarom rijdt de taxi chauffeur ons eerst naar een fotograaf. Als de nieuwe pasfoto's klaar zijn, vindt Kylie haar pasfoto's toch in haar tas terug. Daarna brengt de taxi ons naar de ambassade. Daar leveren we ons paspoort in en onze uitnodigingsbrief. We krijgen dan de opdracht om eerst naar een specifieke Internationale bank van Azerbeidzjan te gaan , 4 km daar vandaan, en daar $55 te betalen voor het visum. Daarna nemen we weer de taxi terug naar de Ambassade. Daar moeten we lang wachten, eerst buiten en daarna binnen, samen met nog 8 mensen, voordat we eindelijk om 12.30 uur aan de beurt zijn. En uiteindelijk staat om 13.30 uur het visum van Turkmenistan in ons paspoort. Zonde van de tijd en van het mooie weer , maar we kunnen nu wel naar Turkmenistan !!!. En nu maar afwachten wanneer we de ferry naar Turkmenistan kunnen nemen. We nemen weer een taxi terug naar ons hotel. Daar lees ik op onze groeps-whatsapp dat Matt, onze andere chauffeur/reisleider en een groepslid naar de truck gaan. Ik meld me ook aan want dan kan ik mijn snoertjes en stekkers pakken uit mijn rugzak die ik achter gelaten had in de truck. Daarna loop Ik via de boulevard langs de Kaspische zee terug. Het is nog steeds zonnig. ' s Avonds gaan we met een deel van de groep eten. Het is erg lekker en gezellig

Dinsdag 9 april; Baku;
Weer prima geslapen. Ik zit alleen, als eerste om 8.30 uur, aan het ontbijt. De anderen slapen nog, evenals mijn slaapmaatje. Ik heb een lijstje gemaakt van gebouwen die ik vandaag wil bezoeken. Eerst loop ik naar Baku funicular. Dit is een modern treintje die naar de Flames gaat. Vandaar loop ik honderden treden op naar de Flame towers, die immens groot zijn van dichtbij. De Flame Towers zijn wolkenkrabbers die in het Nederlands vertaald kan worden als Vlammentorens, door hun speciale vorm die aan vlammen doet denken. in de buurt is een gedenkings -monument ter ere van de gesneuvelden militairen in 1991 en een mooie moskee. Het uitzicht vanaf die hoogte is geweldig. Daarna loop Ik al die trappen weer af en loop naar de Christal hall. De Baku Crystal Hall is een indoorhal. In de hal werd het Eurovisiesongfestival 2012 gehouden. Ik passeer het park langs de Kaspische zee, wat prachtig aangelegd is met bloemen, beelden , fitness apparatuur en aangeklede fietsen. Daarna loop Ik via de boulevard weer terug naar het hotel. Ik wandel langs het " Baku Eye" dit is een reuzenrad. Het wiel is gebouwd door het Nederlandse bedrijf " Dutch wiel" en geopend in 2014. Inmiddels is het al 15.00 uur als ik bij mijn hotel aankom. Via de groeps -app krijg ik de mededeling binnen dat we mogelijk vanavond om 11.00 uur de ferry naar Turkmenistan kunnen nemen. Rond 16.00 uur krijgen we daarover meer zekerheid. Daarom ga ik me maar alvast douchen en mijn spullen inpakken. Daarna hoop ik meer zekerheid binnen te krijgen zodat ik wat rantsoen kan inslaan voor op de boot, want het is niet duidelijk hoeveel uren of dagen hij erover doet om in Turkmenistan te komen. Rond 20.00 uur krijgen we de bevestiging dat we om 23.00 uur op de ferry kunnen stappen. Eerst werd doorgegeven dat er geen maaltijden geserveerd zouden worden aan boord, en later kregen we de informatie dat er 3 maaltijden zouden zijn. Ik zal niet verhongeren want ik heb wat voedsel ingeslagen, evenals de anderen. Om 21.30 uur loop ik naar het Altstadt hotel vanwaar we met taxi's naar de ferry worden gebracht. Allereerst komen de taxi's pas om 22.30 uur en als we bij de haven arriveren horen we dat de ferry pas om 3.00 uur vannacht vertrekt. Dus we moeten in een houten keet 4 uur wachten en dat valt niet mee. De een leest, de ander luistert naar muziek, slaapt of speelt kaart. Het is een lange zit. Maar het wordt nog later. Om 04.30 uur werd gezegd dat we pas " s ochtends" zullen vertrekken, wat een vaag begrip is. Ik, samen met een paar anderen , pakken onze opblaasbare matras uit de truck en gaan daarmee op de grond liggen en slaap een paar uur.

Woensdag 10 april: van Baku ( Azerbeidzjan) naar Turkmenbashi (Turkmenistan)
Om 7.30 uur stappen we dan eindelijk met onze bagage in de havenbus en rijden daarmee naar de ferry. Daar wordt onze bagage en paspoort (incl. visum ) gecontroleerd. Het duurt allemaal erg lang en we staan buiten in de kou. Om 8.45 uur mogen we aan dek, waar het lekker warm is. Hier krijgen we in de loop van de ochtend een hut en rond 11.00 uur Turkmeense tijd (=1 uur later dan in Azerbeidzjan) een ontbijt.( 2 eieren, verse kaas, puntje kaas, plakjes worst, 2 sausijsjes en 1 broodje). Daarna gaan we slapen tot ca. 16.00 uur. Ondanks dat het erg warm is in de hut val ik wel in slaap. Vicky , mijn slaapmaatje heeft een ander ritme dan ik, zodat ik regelmatig de hut voor me alleen heb als ik wakker ben en om te douchen. Het comfort aan boord valt reuze mee, we hadden erger verwacht, want de veerboot zou een budget vrachtschip zijn voor de lokale bevolking en vrachtvervoerders en niet ontworpen zijn voor toeristen. Ook moeten we rekening houden dat het onvoorspelbaar is hoe lang de boot doet om over te steken omdat hij vaak gedwongen is om buiten de haven van Turkmenbashi te wachten terwijl ze het lossen van de lading op de boot regelen . Het is vandaag wat nevelig waardoor we op het water niets zien. Om 18.00 uur Turkmeense tijd is het avondeten. Het stelt niet veel voor: een soort rijst en iets wat lijkt op gehakt. De meesten van de groep zitten weer flink aan de wijn of wodka. Ik doe het rustig aan want ik heb geen wijn ingeslagen in Baku.

Donderdag 11 april: Turkmenbashi in Turkmenistan:
Om 7.30 uur word ik wakker. Ik hoor de motoren nog draaien , maar er is nog niets afgeroepen over het ontbijt en over van dek gaan. Buiten aan dek zie ik dat de ferry stilligt samen met meerdere schepen en op afstand zie ik land wat waarschijnlijk Turkmenistan zal zijn. Dit betekent dat we moeten wachten op het lossen van de lading (achteraf blijkt dat we toch op een toeristen boot zitten en dat we moeten wachten totdat de andere toeristenboot is vertrokken uit de haven). De zon schijnt en het is heerlijk weer om zo vroeg al buiten op het dek te zitten ( ik mis wel stoelen en moet het doen met een ijzeren trap). Inmiddels horen we dat roken in Turkmenistan verboden is, alcohol drinken op de openbare weg niet toegestaan is, fotograferen van openbare gebouwen niet mag en dat sociaal media (Facebook en Whatsapp) geblokkeerd is. Dus ik kan in Turkmenistan niet chatten en foto's op Facebook zetten : helaas !
Rond 12.45 uur leggen we aan. Al die tijd krijgen we geen ontbijt op de boot. Gelukkig dat we ons eigen eten hebben meegenomen wat nu goed van pas komt. Het duurt nog tot 15.30 uur voordat we van boord mogen. Daarna volgt douane en bagage controle , wat ook een eeuwigheid duurt. Maar om 17.00 uur kunnen we lopen naar ons hotel Beyik Yupek Yoly (Yo Myhmanhana), wat zich bevindt vlak bij de haven. Zowel de haven terminal (Halkara Deniz porty) als het hotel zijn prachtige moderne gebouwen met veel wit marmer en prijzig, alleen is het jammer dat ze zover van de binnenstad van Turkmenbashi liggen. Hier ontmoeten we ook onze lokale gids Slava, die ons begeleid door Turkmenistan, woont in Ashgabat en al 20 x de reizen van Dragoman in Turkmenistan begeleid, doch regelmatig ook voor Djoser werkt (Nederland)
Aanvankelijk zouden we met de truck naar de markt gaan zodat de kookgroep inkopen kon doen voor morgen, maar om 18.00 uur was onze truck nog niet de douane gepasseerd. Dus het inkopen doen werd gecanceld. Bij onze gids kunnen we dollars en AZM ( Azerbeidzjan Manat) wisselen tegen een gunstiger koers dan bij de bank : $1 voor 11 i.p.v. 3,5 Turkmeense manat en 1 AZN voor 10 Turkmeense manat ( dit mag niemand weten). De Wifi levert extra problemen op omdat het hotel maar een beperkt aantal passwords kan krijgen, want alles is gecontroleerd en gelimiteerd. Dus 5 dagen kan ik ook geen e-mails versturen en lezen (ferry, hotel, bush camp). Op de hotelkamer is het erg warm, maar de airconditioner werkt alleen in de warme periode van 1 mei tot 1 november. Om 20.00 uur gaan we met taxies uiteten in de binnenstad. De wijn is erg duur $25 per fles en het eten is niet bijzonder.

Vrijdag 12 april: van Turmenbashi naar Bakharden
Om 8.00 uur is het ontbijt ( griesmeel pap, wit brood, kaas, worst, gebakken ei, tomaten en komkommer). Iedereen is om 8.45 uur bij de truck behalve de crew. Uiteindelijk is het 9.30 uur voordat we vertrekken. Na 15 min. is al de eerste politie controle post. Daarna moeten we tanken. Ook hier is de benzine erg goedkoop €0,40 per liter. Het landschap is vlak en steppeachtig ( zand en groene gras polletjes). Er grazen hier en daar kamelen. Het is bewolkt maar de temperatuur is aangenaam (ca. 20 graden) . Tussen de middag arriveren we in Balkanabat. Hier gaan we boodschappen doen op de markt, lunchen en de gids gaat ons registreren. Niemand spreekt hier Engels, dus het is handen en voeten werk, maar de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Als je rekent met een koers van 3,5 is alles duur, maar met een koers van 11 is het goedkoop: b.v 1 kg sinaasappels kost 7 Turkmeense manat ($2 resp. $0,70), Een pot bodylotion 15 manat, 1 kg dadels 18-35 manat. Als we verder rijden komen we langs een drassig gebied en een soort meer, dit is het gevolg van een paar dagen heftige regen afgelopen week. Het wordt steeds groener en heuvelachtiger en we eindigen tussen de heuvels om 18.45 uur. Hier gaan we wild kamperen. Ik heb een tent voor me alleen en zet hem samen met Matt op. Terwijl de kookgroep het avondeten klaar maakt is er tijd om de omgeving te verkennen. Het is groen, heuvelachtig en er staan diverse bloemen: gele, blauwe en heel veel rode klaprozen .Er wordt een groot kampvuur gemaakt waar we omheen zitten, eten en kletsen. De temperatuur buiten is nog heel aangenaam. Om 22.30 uur duik ik in mijn slaapzak . Heerlijk al die ruimte om me heen en geen snurkende mensen naast me,

Zaterdag 13 april: van Kow Ata naar Ashgabat:
Goed geslapen en het was niet koud vannacht. Om 8.00 uur is het ontbijt met scrambled eggs. Daarna pakken we de tent in en gaan naar het dichtbijgelegen ondergrondse meer Kow Ata . Het meer ligt meer dan 200 voet onder de grond. Een lange metalen trap leidt naar de Bakharden grot, waar zich het 235 m lange meer bevindt. Het water is 35 graden warm en bevat een groot aantal zouten en mineralen m.n. zwavel, wat je ook heel duidelijk ruikt. We kunnen hierin zwemmen. Het schijnt te helpen bij huidziekten, reuma en nierziektes. Hier bevinden zich ook vleermuizen . Men raadt aan om in de grot niet langer dan 45 min. te blijven en in het water niet langer dan 20 min. Daarna rijden we door richting Ashgabat en stoppen onderweg nog bij een mooie moskee 50 km voor Ashgabat. Tussen de middag arriveren we bij ons hotel Ak Altyn Het is een groot en mooi hotel. Nu deel ik de hotelkamer met Jane, zij woont in Engeland maar komt van oorsprong uit Korea. Eerst nemen we een douche want we stinken allebei naar zwavel. Daarna loop ik naar een
Turkse of Russische Bazaar. Het is verder dan ik dacht, nl. 9 km. Onderweg kom ik prachtige marmeren gebouwen en prachtige parken tegen, die ik officieel niet mag fotograferen. Het druppelt een beetje. 1 km voor de bazaar keer ik om, want als ik doorloop ben ik niet op tijd terug voor het circus om 18.00 uur. Het laatste half uur begint het flink hard te regenen. Gelukkig heb ik een paraplu en een dun jack meegenomen. Om even voor 6 uur lopen we met 10 man naar het circus (Dowlet Sirky ) aan de overkant van ons hotel. Het kost maar 5 manat en het was echt de moeite waard. Vooral de acts met de paarden en kamelen waren geweldig.

Zondag 14 april: Ashgabat:
Weer heerlijk geslapen. Jammer genoeg regent het buiten en is het grijs en grauw. Vandaag voegen zich 5 nieuwe mensen bij de groep terwijl er 1 afscheid neemt. Ook nu komen ze uit Engeland en Australië. Dus ik blijf de enige die niet het Engels als moedertaal heeft. Rond 11.00 uur rijden we met de truck naar de Zondags markt ( Altyn Asyr bazaar), deze strekt zich uit over enkele honderden hectares de woestijn in. Er zijn aparte hallen met tapijten, kleding, huishoudelijke artikelen en etenswaar. En een apart gedeelte voor kamelen en schapen / geiten. Er wordt gezegd dat het verboden is om foto's te maken, maar stiekem doe ik het toch. Daarna gaan we een " City tour" maken met een bus. Eerst bezoeken we de Turkmenbasy Ruhy moskee in het dorp Gypjak. Het is een moskee voor 10000 moslims met slechts 1 koepel van 60 m. en 4 minaretten van 19 m. hoogte. Hij werd gebouwd ter gedenkenis van de aardbeving in 1948. Er naast staat het wit marmeren mausoleum waar president Saparmurat Niyazov in 2006 begraven werd. Daarna bezoeken we op een heuvel het monument van de 2de wereld oorlog en het monument ter ere van de aardbeving ( een stier met een aardbol op zijn horens) We rijden langs het unieke Yildiz Oteli wat een prachtig hotel is voor zakenlieden. Vervolgens bezoeken we het Wedding hotel Bagt Kosgi waar 7 koppels tegelijk hun bruiloft kunnen vieren met 500 gasten: erg chique en duur. Daarna rijden we door het nieuwe deel van de stad, wat 10 jaar oud is, met allemaal uniforme witte hoge marmeren flats. Ook bezoeken we de Arc van de neutraliteit , wat lijkt op een rots met 3 poten, en symboliseert een Turks kookstel, met op de top president Turkmenbashi. Hier kunnen we met een lift naar boven en genieten van het uitzicht. Daarna rijden we over een Avenue waar zich heel veel ministeries en universiteiten bevinden. Ze zijn allemaal opgetrokken uit marmer afkomstig uit Turkije. Hier kunnen we alleen vanuit de bus foto's van maken. Vervolgens rijden we langs het monument voor de onafhankelijkheid van 1991. Daarna zien we ook het Runama boek wat vertaald is in 50 talen en verplichte kost is voor studenten. Tenslotte rijden we nog langs het Olympisch stadium met een hond op het dak als mascotte. Om 18.00 uur zit onze stadstoer erop. Het heeft de hele dag geregend. Maar Ashgabat is een unieke moderne stad, die uitgebreid herbouwd is sinds het land onafhankelijk werd in 1991, met heel veel marmer en goud, prachtige parken, schone en brede wegen en stoepen.

Maandag 15 april: van Ashgabat naar de Darvaza/ Derweze gaskrater: 268 km, 5-6 uur rijden.
Vandaag vertrekken we pas om 13.00 uur met de truck richting de Darvaza gaskrater. Dus na het ontbijt heb ik nog voldoende tijd om naar de Russische Bazaar te lopen. Deze ligt slechts 2,5 km van ons hotel, dit in een half uur te lopen. Het regent helaas nog steeds een beetje ( maar het wordt in de loop van de middag droog.) Dit is zeer ongewoon in deze periode in Turkmenistan. De Russische Bazaar bestaat uit een hele grote hal waar van alles te koop is: noten , gedroogde vruchten, fruit, groenten, kruiden, kaas kleding etc.. Alles ziet er fris en verzorgd uit. Een soort gelijke bazaar/ markt bezoeken we ook onderweg, met als doel inkopen te doen voor het avondeten als we weer wild gaan kamperen in de de Karakum woestijn (bedekt 70% van Turkmenistan) aan de rand van de vlammende Darvaza gas krater die ook wel " De deur naar de hel" genoemd wordt. De krater is gevormd als gevolg van een industrieel ongeluk. In 1971 begon de Sovjet unie hier te boren in de verwachting olie te vinden, maar ze vonden alleen gas en de grond stortte in en er werd een krater gevormd. Ze zette toen met opzet de krater in brand om het te veel aan gas te verbranden omdat ze in de veronderstelling waren dat dit slechts enkele weken zou duren. Doch de hoeveelheid gas was meer dan verwacht. De krater is 60 meter in doorsnee, ,zo groot als een voetbalveld , en staat in vuur en vlam, echt lijkend op de toegangsweg tot de onderwereld. Wij zetten onze tenten op aan de rand van de krater en voelen de warmte in onze tent en horen het geknetter van de vlammen. Het is erg indrukwekkend dat die vlammenzee al bijna 50 jaar dag en nacht doorgaat en nog lang niet uitgebrand is. Hoe is het mogelijk !!!

Dinsdag 16 april : van Darvaza naar Kunye / Konya urgench: 280 km, 7 uur rijden.
Goed geslapen in de tent. Mijn Koreaans slaapmaatje ging vannacht pas om 01.30 uur naar bed en moet om 0.6.30 uur al uit de veren want ze moest het ontbijt verzorgen. Om 9.00 uur vertrekken we weer met de truck en vervolgen onze tocht naar het noorden door de Karakum woestijn en Oxus vallei. Enerzijds bestaat die uit een grote zandvlakte, maar je ziet hier en daar ook struiken paarse brem , en daar waar water is , is ook prachtig groen gras. Sporadisch grazen er schapen en staan er huizen ( met groene daken), maar de Karakum woestijn is zeer dun bevolkt. Het is gelukkig droog, bijna onbewolkt en warm. Dank zij de 5 nieuwe mensen is de sfeer binnen de groep weer verfrist, al was die voor die tijd ook niet slecht. Het is een lange reisdag. Om geen tijd te verspillen gaan we om 14.00 uur onderweg lunchen in een chique hotel genaamd Dasoguz Myhamanhanasy . Hier krijgen we een salade, pompoensoep, quiche met vlees en pompoen, dumbles/ momo's en yoghurt. In het noorden zitten we dicht bij de grens van Pakistan. Tegen het eind van de middag bezoeken we de ruïnes van Kunya Urgench uit de 11-14 de eeuw, de oude hoofdstad van het Khorezem rijk dat vernietigd is door Timur in 1373 en nu een van Turkmenistans meest belangrijke archeologisch vindplaats is. Vanaf de 6de eeuw was het een pelgrimsoord van de Arabieren en (pre) Mongolen. En het was ooit een belangrijke plaats aan de zijde route . De moskee, diverse mausoleums uit diverse eeuwen waarvan het mausoleum van Tubaret Khanum en de torenhoge 60 m. hoge Kutlug Timur minaret ( de hoogste in Centraal Azië) nog in goede staat zijn. De gebouwen liggen verspreid over een groot oppervlakte waar we doorheen kunnen lopen. Sinds 2007 behoort het tot Unesco werelds erfgoed. Daarna rijden we nog 1,5 km door naar onze "Bush camping" op een grote zandvlakte met een paar struikjes. Terwijl de kookgroep pasta klaar maakt, zetten we de tent op. Het koelt 's avonds een beetje af en dan is het lekker om rond het kampvuur te zitten.

Donderdag 17 april, van Kunye urgench (Turkmenistan) naar Khiva (Oezbekistan): 180 km, 8 uur rijden
Om 8.00 uur is het typisch Engels ontbijt met witte bonen in tomaten saus, brood, worst, verse kaas en yoghurt. Het is nog wat fris en bewolkt. Om 9.00 uur verlaten we weer onze bushcamping en rijden in 2 uur naar de Bai Bazaar in de grensplaats Dashoguz. (was in 1671 een karavanserai plaats, in 1871 een Russische en daarna een Sovjet stad, waardoor het een industrie stad voor katoen, textiel, chemo.werd.). Op deze markt is weer van alles te koop, ook voor onze lunch. Om 13.30 uur moeten we weer in onze truck zijn waar 2 lokale mannen onze overgebleven Turkmeense manats zwart wisselen voor Oezbekistaanse sums. Ik wissel 300 manat in voor 30.000 sum. Daarna rijden we in een half uur naar de grens met Oezbekistan (Shovot -Nijazov). Daar staan ook mensen die geld willen wisselen en die geven voor $1 - 8000 sum. Helaas heb ik geen dollars meer om te wisselen en kun je geen geld pinnen met een mastercard in Oezbekistan (alleen met een visa card). In noodgeval kan ik nog €20 wisselen, maar de wissel koers voor euro's schijnt laag te zijn. Om 17.00 uur hebben we alle formaliteiten aan de grens achter de rug en kunnen we onze tocht vervolgen naar de beroemde historische, stad Khiva. De weg zit vol gaten waardoor we in de truck heen en neer worden geschud Om 18.20 uur arriveren we in het hotel Hayat Inn. Het is een mooi hotel. Nu heb ik weer een ander slaapmaatje Vicky 2. Dichtbij het hotel staan hele oude vestiging muren, nog nooit dit type muren gezien. Jammer genoeg zijn de vrouwen niet zo mooi gekleed als in Turkmenistan. Nu kunnen we weer het vuil van ons lichaam spoelen , na 2 dagen wild kamperen.

Feiten over Turkmenistan;
* 90% van de mensen werkt voor de overheid.
* Als je 10 jaar bij de overheid werkt kun je voor de halve prijs een huis
kopen.
* De meeste bedrijven zijn staats bedrijven , maar geleidelijk aan vindt
er wat privatisering plaats van kleine fabrieken en winkels
* Studeren op de lagere school, middelbare school en universiteit is
gratis. De studenten van de universiteit dragen rode uniformen en die
van de lagere en middelbare school groene uniformen.
* De dames dragen vaak rode traditionele lange kleding met bijzondere
hoofddeksels: een soort gestoffeerde helm
* 95% van de mensen zijn moslim en 5% christen.
* Jongens moeten na hun universiteit 1,5 jaar in militaire dienst en na de
middelbare school 3 jaar.
* Turkmenistan is een neutrale staat sinds 1995 en opent de deuren voor
buitenlandse investeringen.
* De bron van inkomsten voor Turkmenistan is gas, katoen en olie. Gas
wordt vooral geëxporteerd naar China, Rusland en Iran.
* Er is een groot verschil tussen rijken en armen, maar er zijn hier geen
armen en bedelaars want die worden hier gesteund door de regering
en de U.N.
* In Turkmenistan wonen 5 stammen.
* Alle standbeelden van president Turkmenbashi zijn van goud.
* Rondom de stad Ashgabat zijn duizenden bomen geplant om de stad
een groen aanzien te geven .
* De nieuwe president van Turkmenistan komt uit de medische wereld
en heeft veel ziekenhuizen laten bouwen. En de patiënten worden
behandeld voor de helft van de prijs. Alleen medicijnen uit het
buitenland zijn duur.

Dit waren weer mijn belevenissen van de laatste 2,5 weken in Georgië, Azerbeidzjan en Turkmenistan. Hele boeiende en bijzondere landen. Doordat ik veel gezien en beleefd heb is mijn verslag weer heel lang geworden.
Ik weet niet of het me lukt om ook foto's te plaatsen, want de Wifi is hier niet zo best.
Mijn laatste verslag(en) zullen uit Oezbekistan en Kirgizië komen wat ik nog te goed heb tot 13 mei.

Ik wens jullie een paar fijne paasdagen !!

Francine