8ste verslag: Nepal, van 13 febr. t/m 3 maart 2019

Hallo allemaal,
Zoals jullie weten heb ik Tanzania 1 week eerder dan gepland verlaten omdat mijn oudste broer op sterven lag. Ik ben blij dat ik het gedaan heb want ik heb hem nog gesproken in het hospice op dinsdag 5 februari. Daarna verslechterde hij in rap tempo en is hij gesedeerd en donderdagavond 7 februari is hij gestorven. Daarna heb ik, samen met zijn kinderen, nog de crematie kunnen voorbereiden die gepland stond op donderdag 14 februari. Hier kon ik niet bij aanwezig zijn aangezien ik besloten had om toch 12 februari naar Kathmandu in Nepal te vliegen. Tijdens de tussenliggende dagen heb ik de rest van mijn familie gezien wat ook heel waardevol voor mij was

Dinsdag en woensdag 12 en 13 februari : Kathmandu:
Dinsdag om 12.00 uur vertrekt de trein van Maastricht naar Schiphol, en om 18.05 uur het vliegtuig naar Kathmandu. In Istanboel moet ik overstappen. Er is een tijdverschil van 4 uur en 45 min. tussen Nederland en Nepal . Woensdag om 11.00 uur land ik op de luchthaven van
Kathmandu. Er ontstaan lange rijen bij de visum apparaten omdat het voor de meesten niet duidelijk is hoe het werkt. Al met al duurt het ruim 1 uur voordat ik mijn bagage hebt opgepakt en buiten sta. Keshab, gastheer van mijn gast gezin, pikt me met zijn auto op en brengt mij naar zijn huis. Ze zijn erg blij om me weer te zien. Rupa maakt momo's voor me klaar, dit zijn Nepalese/Tibetaanse deegzakjes gevuld met kip en groenten. Na het werk komt Manish langs. Het is heerlijk om hem weer te zien. Het is overdag zonnig en 20 graden, maar ' s avonds is het koud. Aangezien ze hier in de huizen geen kachel of verwarming hebben kruipt iedereen na het avondeten in bed met ijskoude voeten, ook ik. Dat is alles behalve prettig.

Donderdag 14 februari Kathmandu;
Vanochtend kon ik uitslapen tot 8.00 uur omdat Rupa pas om 9.00 uur het ontbijt zou verzorgen en ik tegen Manish had gezegd dat ik de eerste werkdag rustig en later zou starten. Zoals gewoonlijk hier in Nepal bestond het ontbijt uit dal bhat (rijst, linzen en groenten). Het smaakte weer perfect! Daarna loop in in 1 uur en 15 min. naar het ziekenhuis. Het is bekend terrein, maar er is onderweg wel het een en ander veranderd zoals: enkele stukken onverharde weg waren geasfalteerd, de boulevard langs de Bagmati rivier vordert al aardig, er staan wat nieuwe huizen en er zijn nieuwe kleine winkels bijgekomen. Wat ook opvalt is dat er minder mensen en kinderen mij begroeten met Namaste. Misschien raken ze gewend aan de buitenlanders of ik mis het omdat ze in Afrika de hele dag mij begroeten met " jambo" " habari" of " mzungu". In het Orthopedisch ziekenhuis zag ik Manish natuurlijk weer, maar ook de andere collega's. Erg leuk. Het was alsof ik nooit weg was geweest. Ook de Nepalese woorden schoten me weer te binnen. Ik heb o.a. 2 jongens behandeld met knieproblemen na een ongeval. En daarnaast veel bijgekletst. Na geld gepind te hebben loop ik weer terug naar huis. Rupa maakt gember thee voor me klaar. Dit geeft een warme sensatie, wat ik wel lekker vond want de dag temperatuur was maar 17 graden vandaag omdat het bewolkt was. Na het diner, ook dal bhat, praten we nog gezellig na aan tafel. Ik word als familie lid beschouwd. Daarna lees ik nog wat in mijn bed, want dat is de enigste warme plek in huis. En om 21.45 uur doe ik het licht uit.

Vrijdag 15 februari; Kathmandu:
Ook vandaag is het bewolkt en slechts 17 graden. Aangezien het ontbijt eerder klaar was dan gisteren kon ik ook eerder naar het ziekenhuis lopen. Het aantal patiënten wat ik behandel zal met de dag toenemen, denk ik. Van een van de patiënten kreeg ik en Manish een uitnodiging om te logeren in een 5 sterren hotel nabij Londen waarvan zij manager is. Nu was ze voor 14 dagen naar Kathmandu gekomen waar haar moeder woont. En één patiënt kende ik nog omdat ik hem vorig jaar ook heb behandeld i.v.m. achillespees klachten en nu had hij een slijmbeurs ontsteking t.h.v. zijn hak. Tussen de middag aten we kip met chapati, verzorgd door 1 van mijn collega's. Om beurten verzorgt namelijk één keer per week, één van mijn collega's een lunch. ' s Middags is het niet meer zo druk met patiënten en kunnen 2 fysio's om 15.00 uur naar huis toe gaan terwijl de andere twee de laatste patiënten behandelen. Manish dropt me met zijn motor na 2 km en daarna loop ik verder naar het huis van mijn gastgezin in Pepsi Cola. Rupa zet een kop warme thee waarna ik naar mijn kamer ga en o.a.mijn e-mails lees en wat foto's op mijn blog zet, in bed om een beetje warm te blijven. Rond 19.30 uur is het avondeten, bestaande uit spinazie, pompoen, curry, rijst en aardappels. Daarna duik ik weer in mijn bed om warm te blijven en schrijf in mijn blog, lees mijn e-mails en in mijn e-book. Die kou voelt alles behalve gezellig aan.

Zaterdag 16 februari: Kathmandu:
Vandaag ben ik uitgenodigd door Manish en zijn familie om samen met hun te picknicken in Dhulikhel (30 km ten Noord Oosten van Kathmandu) ter ere van het afscheid van hun neef en zijn vrouw en dochtertje. Zij vertrekken a.s. dinsdag weer naar Australië, waar ze in Sidney wonen. De familie heeft een bus gehuurd waarmee we vanuit Kathmandu naar Dhulikhel rijden. Het is meteen al gezellig in de bus waarop Nepalese muziek meegezongen en gedanst wordt. In Dhulikhel bevindt zich een picknickplaats boven op een heuvel bij een tempel. Hier zijn Manish en ik, samen met zijn neef en broer vorig jaar ook al geweest toen we daar in die omgeving een paar dagen gefietst hebben. Het meegebrachte eten wordt uitgestald op een deken en we gebruiken eerst koffie en zoute snacks. Er zijn meerdere groepen picknickers. We dansen op de muziek van de buren want die overtreft qua geluid onze muziek. De dag begint goed met een zonnetje, maar gaandeweg de dag komt er meer bewolking en gaat het regenen en zelfs hagelen. Eerst kunnen we nog buiten zitten onder een zeil maar op een gegeven moment zijn we toch naar binnen gegaan omdat alles nat en koud werd. Binnen nuttigen we de hoofdmaaltijd bestaande uit kip in een heerlijke saus, bloemkool, rijst, pickles, blokjes aardappels. Er wordt ook whisky en limonade gedronken en kip gebraden op de BBQ. Het is erg gezellig en er wordt ondertussen gepraat en gedanst. Tenslotte worden er nog een aantal foto's gemaakt. Rond 17.30 uur stappen we op en rijden we terug met de bus. Het valt niet mee om de berg af te komen met de bus want er zitten veel bochten in waar andere bussen en auto's staan. Ook nu wordt er in de bus Nepalese liedjes gezongen en moest iedereen iets voordragen. Gelukkig was Manish zo lief om het een en ander te vertalen. Om 19.30 uur word ik afgezet in Koteshwor, waar ik vanochtend ook ben opgestapt, en loop ik in een half uur naar huis. De weg was wel donker, want er is geen straat verlichting, maar doordat er voldoende verkeer reed kon ik de plassen op de stoep wel zien en was het niet gevaarlijk. Net voordat ik thuis ben is er weer een aardbeving. Omdat ik op dat moment nog buiten stond heb ik niets gevoeld, maar de mensen die binnen waren voelden het wel heel duidelijk. Thuis bel ik Manish op dat ik goed aangekomen ben. Daarna neem ik een bijna koude douche, doordat de zon vandaag nauwelijks heeft geschenen. Tenslotte schrijf ik mijn belevenissen in mijn weblog en ga om 22.00 uur slapen. Het was weer een geslaagde dag.

Zondag 17 februari; Kathmandu:
In Nepal is zondag een gewone werkdag en ook ik ga gewoon werken in het ziekenhuis. Op de onverharde wegen is het erg modderig als gevolg van de regen van gisteren. Maar na een vrije zaterdag is het dan extra druk op de fysio. afdeling. Deze week moet Manish ook de patiënten in de kliniek behandelen, naast de patiënten die poliklinisch komen. Zoals ik al voorspeld had neemt het aantal patiënten die ik behandel met de dag toe, en dat is ook wat ik wil. Na het werk gaan Manish en ik in Pepsi Cola wandelen en gezellig koffie drinken in een restaurant op de 4de verdieping naast de luchthaven. We zien diverse vliegtuigen opstijgen en landen. Gelukkig is de zon gaan schijnen. ' s Avonds eten we pas om 20.15 uur dal bhat.

Maandag 18 februari: Kathmandu:
Vandaag is de dochter van het gastgezin 16 jaar geworden. Het is dan gebruikelijk dat ze op school chocolade trakteert. Thuis wordt haar verjaardag niet gevierd omdat ze midden in de proefwerken zit en over 1 maand heeft ze eindexamen van de middelbare school.
Vandaag schijnt de zon al, als ik naar het ziekenhuis loop, daardoor voelt het meteen warmer aan. Een collega heeft vrij genomen en daardoor moeten we harder werken. Tussen de middag brengt een collega fysiotherapeut, die voorheen ook in het Orthopedisch ziekenhuis heeft gewerkt, gebraden kip mee wat we eten met "beaten rice". En als dank voor de behandeling brengt een patiënte een hele zak fruit mee, wat we gebruiken als nagerecht. Rond 15.30 uur loop ik naar huis, nog steeds schijnt de zon een beetje. Ik koop voor Kripa bodylotion voor haar verjaardag. Rupa maakt heerlijke gember-masala thee. 's Avonds eten we cassave, paddenstoelen, rijst en kool. De avond is een beetje saai en uit verveling ga ik om 21.30 uur naar bed.

Dinsdag 19 februari: Kathmandu:
Vanochtend heeft het weer geregend waardoor hele stukken weg naar het ziekenhuis erg modderig zijn. Aangekomen in het ziekenhuis moet ik eerst mijn schoenen afspoelen en slippers aandoen. Vandaag weer een aantal patiënten blij kunnen maken met mijn behandeling. Zoals een jongen met een uitpuilende discus. De Indiase dokter wilde hem opereren, maar hij was bang voor een operatie. Daarom kwam hij naar zijn geboorte land Nepal en naar ons ziekenhuis. Ik constateerde dat er helemaal geen sprake was van een hernia, maar van een bekken probleem. En nadat ik hem behandeld had, was hij bijna klachten vrij. Elke dag vragen de patiënten die ik behandeld heb of ik er morgen weer ben en dan komen ze weer. De fysio. collega's hebben een onderhoud met het hoofd van de administratie van het ziekenhuis. Zij willen dat de fysio's ook in het weekend ( zaterdag) werken en doordeweeks om 8.00 uur ' s ochtends met de behandeling starten. Maar zij stellen daar niets tegenover, dus geen salaris verhoging en geen personeel uitbreiding. Dus dat zal een pittig gesprek worden. Als ik rond 16.00 uur naar huis loop schijnt de zon en dat voelt lekker aan. Rupa doet mijn was. Zij heeft, als een van de weinigen in Nepal, een wasmachine. Vandaag ben ik al weer 1 week in Nepal. Wat vliegt de tijd!.

Woensdag 20 februari: Kathmandu:
Vandaag schijnt de hele dag de zon: heerlijk. Ik begin steeds meer patiënten te kennen die de fysio afdeling bezoeken. Ook vandaag zag ik een patiënt die mij vorig jaar een speldje gaf met de Nepalese vlag. Dit speldje draag ik op mijn witte fysio. jasje. ' s Middags bezoek ik, samen met Manish, de patiënten die in het ziekenhuis opgenomen zijn. De meesten liggen de hele dag in bed, met familie leden rondom hun bed. Zij verzorgen meestal de patiënt en geven hem/haar ook te eten. Soms liggen de bezoekers zelfs overdag te slapen op een bankje naast de patiënt. Patiënten lopen hier nog steeds met okselkrukken en op blote voeten. De verpleging zorgt alleen voor de medicijnen en rapporteren in een papieren status. De computer heeft hier nog steeds niet z'n intrede gedaan. Alleen de administratie gebruikt een computer. Na het werk maken Manish en ik nog een wandeling en gaan koffie drinken. Heel gezellig. Thuis gekomen past ik een rode sari van Rupa, die ik a.s. zaterdag ga dragen op de bruiloft van haar neef. Daarna pak ik mijn tas met kleren en toiletspullen in, voor morgen, als we naar Rupa's geboortedorp Nuwakot gaan (ligt tussen Bidur en Dhadingbesi) waar de bruiloft plaats zal vinden. Ik ben benieuwd!

Donderdag 21 februari:
Om 7.30 uur rijden we, Kechab, Rupa en ik, met de auto naar de broer van Rupa, aan de andere kant van Kathmandu. Daar wonen tijdelijk ook haar vader en moeder. Hier ontbijten we, rijst en kip en gebakken bloed. En om 10.15 uur rijden we, inclusief Rupa's broer en moeder naar Nuwakot. We doen er 3 uur over, terwijl ze gerekend hadden op 5 uur. De weg is slecht, deels onverhard met kuilen en veel bochten door de bergen. Daardoor kunnen we maar langzaam rijden. Rond 13.15 uur komen we in het dorpje Nuwakot aan. Tijdens de aardbeving zijn hier veel huizen vernietigd en nu pas zijn ze volop aan het renoveren. Rupa's vader heeft hier les gegeven op de middelbare school. Haar ouders hebben hier nog een klein huisje, waar wij ter ere van de bruiloft van haar neef, nu overnachten. Ook een stel ooms en tantes zijn gekomen. Het huisje heeft geen toilet en daarom heeft Kechab een nieuwe toilet meegenomen en deze buiten op een gat geplaatst en een tentje erom heen gezet. Heel professioneel en functioneel. Daarna ga ik het dorp verkennen en iedereen staart me aan. Hier komen duidelijk nooit westerse toeristen, ondanks dat het prachtig gelegen is, in een dal midden tussen de bergen met terrassen. Het is zonnig en veel warmer dan in Kathmandu, omdat het lager is gelegen. Rond 16.00 uur gaan we naar het huis van de bruidegom. Hier zitten we in een kring op de grond en krijgen een bord met eten voorgeschoteld; stukjes kip, rijst, gebakken aardappels, curry en roti stengels. Ze geven me ook een lokale sterk drank genaamd raksi, wat een beetje smaakt als jenever. Na twee kleine slokjes kreeg ik al hoofdpijn en heb toen mijn glas maar laten staan. Er zijn maar weinig familie leden die Engels spreken. Met een vrachtwagen wordt een levende koe van 18 maanden aangeleverd. Dat beest voelde waarschijnlijk al dat hij geslacht zal worden voor de bruiloft en wilde daarom niet opstaan en van de vrachtwagen komen. Heel zielig ! Daarna ga ik de omgeving verder verkennen en ontdek een paar mooie wandelroutes. Aan het begin van de avond gaan we weer naar ons huisje. Daar maken de mannen een houtvuur waar ze een kip op braden die gekruid is en gewikkeld is in bananen bladeren en door klei is omgeven. Na ca. 1 uur is hij gaar en gaan we hem met z'n allen opeten. Er worden ook nog grote vissen gebracht die Rupa's moeder in het keukentje braad. De meeste mannen zitten buiten en drinken whisky of bier en de vrouwen zitten binnen en drinken water. Ik zit buiten bij het kampvuur en schrijf de belevenissen van vandaag in mijn blog. Rond 21.30 uur wordt de kamer omgetoverd in een slaapzaal. Er worden dekens en kussens op de grond gelegd waar 5 mensen op slapen. In een andere kamer slapen 4 tantes en ik krijg, heel asociaal, een kamer en bed voor mij alleen. Als ik 's nachts naar het toilet moet, moet ik eerst over al die slapende mensen heen stappen.

Vrijdag 22 februari: Nuwakot en Saran Thali;
Vandaag is de officiële trouwdag. In ons huisje krijgen we bij het ontwaken eerst een paar gekookte eieren en een paar koekjes om wat in onze maag te hebben. Daarna lopen we naar het huis van de bruidegom. Daar krijgen we een bord met bruine bonen en stukjes aardappels gebakken met curry als ontbijt. Rond 9.00 uur stappen we in gehuurde bus, die ons zal brengen naar Saran Thali, waar de bruid woont. De bus zit vol met familieleden en wat vrienden. Ik zit helemaal achterin tussen de jongelui. Een paar spreken wat Engels en ze vinden het leuk om met me te praten. Daarnaast zingen ze onderweg Nepalese liedjes, waar ik helaas niets van versta, maar ze doen dat met zoveel enthousiasme dat je er blij van wordt. De bruidegom, met zijn ouders, zitten in een aparte auto en er zijn nog wat familieleden die op de motor gaan. Het is de bedoeling dat de bruidegom en zijn familie de bruid gaan ophalen en naar het huis van de bruidegom brengt en dat ze daar blijft. De weg naar Saran Thali gaat door de bergen, is smal, onverhard en erg slecht. Om de scherpe haarspeld bochten te nemen moet hij regelmatig achteruit rijden, wat best gevaarlijk is bij die diepe afgrond. Het is een lange, hobbelige weg van ca. 3,5 uur, maar de natuur in de bergen is prachtig. Op een gegeven moment besluit ik, samen met nog 3 mensen, verder te gaan lopen, waardoor ik nog meer kan genieten van de bergen. Na een kleine lunch onderweg, met z'n allen, ga Ik in mijn eentje lopend nog 1 uur verder tot het huis van de bruid. Daar vinden eerst een aantal ceremonies plaats tussen bruid en bruidegom en daarna nemen haar familieleden afscheid van haar d.m.v. een Tika op haar voorhoofd en geld. De bruid is verdrietig en is alleen maar aan het huilen omdat ze haar ouderlijk gaat verlaten en verder moet gaan als getrouwde vrouw. In het huis van de bruid krijgen we ook een maaltijd aangeboden met " beaten" rijst, aardappels, broccoli, vlees en kip en 2 soorten bonen. Er wordt rijkelijk lokale raksi en chang gedronken.. Iedereen zit op de grond en er lopen mensen rond met schalen vlees, bonen etc. die je bord vullen. Allemaal willen ze met me praten, maar spreken helaas geen Engels en ze vragen allemaal hoe oud ik ben, wat ik lekker niet zeg. Het wandelen door de bergen is me goed bevallen en ik besluit rond 14.00 uur terug te lopen. Na 1,5 uur bel ik onderweg Kechab op en dan hoor ik dat de bus net is vertrokken. Ik vraag daar nog de weg naar Nuwakot en ze wijzen naar de weg die rechtdoor gaat. Dus ik loop verder. Dan krijg ik een telefoontje van een familielid dat ik verkeerd gelopen ben en hij pikt me op met zijn motor. Toen bleek dat ik de weg links had moeten nemen. Hij volgt de bus en ik kan weer instappen. Daarna was het nog 1 uur rijden met de bus. Met veel muziek en lawaai komen we het dorp weer binnen, inclusief bruid en bruidegom. Terug in het huis van de bruidegom vinden weer allerlei ceremonies met kleur poeder en kaarsen plaats. Nu geven de familie leden van de bruidegom een Tika, geld en kleding aan het bruidspaar. De bruid geeft hun een handje noten en kus hun voeten. Tenslotte geeft de bruidegom een Tika op het voorhoofd van de bruid, en daarmee is het huwelijk bezegeld. Daarna volgt weer een maaltijd, waarbij iedereen op de grond zit of op bed in de kamer en slaapkamer. Ook nu is er geen gebrek aan aandacht voor mij. Er wordt buiten ook muziek gemaakt en gedanst en kan ik me daar heerlijk uitleven. Iedereen is verbaast dat ik nog zoveel energie heb na 2,5 uur wandelen. Rond 22.00 uur lopen we terug naar ons huisje. De tantes braden nog wat kip en groenten voor morgen en kruipen daarna weer in hun slaapzak. Het was een heerlijke dag waarbij ik genoten heb van een traditionele Nepalese bruiloft en van de wandeling in de bergen.

Zaterdag 23 februari; Nuwakot
Om 7.30 uur wordt ik wakker van het praten en rommelen van de reeds ontwaakte familieleden. Buiten bij een pomp kan ik me wassen. Daarna volgt een ontbijt met een gebakken ei, broccoli en aardappels en banaan na. De zon schijnt al en ik ga heerlijk buiten zitten in de zon. De 2 dochters van een oom, die aan de overzijde woont, houden me gezelschap. Ze hangen aan mijn lip en willen alles van mij weten. Ook nu lieg ik dat ik 2 kinderen heb en 4 klein kinderen, omdat ik geen zin heb om uit te leggen waarom ik geen kinderen heb, want dat is hier heel ongebruikelijk. Daarna maak een wandeling van 2 uur in het prachtige berglandschap. Ook nu lijkt het zomer bij 25 graden. Vervolgens loop ik naar het huis van de bruidegom waar de hele familie weer aanwezig is. Alle neven zitten onder een tentzeil aan de overkant van het huis. Zij zijn al volop aan de sterke drank: raksi en chang/rijstbier, en eten rundvlees van de geslachte koe en een salade. (getrouwde vrouwen drinken geen alcohol overdag, wel 's avonds). Ik moet bij hen komen zitten en meedrinken. Ik probeer rijstwijn, maar dat kan me ook niet bekoren, al is het wel gezellig met de jongens. Volgens Keshab kan ik een douche nemen op 10 min. lopen. Dit blijken 2 waterpijpen te zijn , komend uit de bergen. Het ligt direct aan de weg, en hier stoppen bussen en auto's, om flessen met zuiver water te vullen en om hun auto te wassen. Dus ik kan me hier absoluut niet uitkleden en beperk me tot het wassen van mijn haren. Eind van de middag gaan we naar de bruiloftsparty en receptie. Ik ben gekleed in een sari van Rupa. Iedereen reageert enthousiast op mijn kleding. Ook nu staat er een buffet voor ons klaar op het overdekte terras aan de overkant. Het eten was duidelijk van een betere kwaliteit dan bij de familie van de bruid. De Newari mensen staan bekend om hun feesten met veel eten en drinken. Er wordt volop gesmakt en geboerd als teken dat het gesmaakt heeft. Voor het huis van de bruidegom kan gedanst worden. Ik kan me weer heerlijk uitleven. Vooral de jongens zijn actief op de dansvloer en maar weinig vrouwen. Jammer genoeg kan ik de tekst van de Nepalese liedjes niet verstaan, maar desondanks is het erg gezellig. Sommigen gaan daarna weer naar het buffet, maar daar heb ik geen behoefte aan. Binnen in huis wordt door een aantal familieleden van de bruidegom zakjes gemaakt met wat lekkernij, zoals kokos - nootjes- snoep-kauwgum etc. , voor de familie van de bruid. De jongens die rond 21.00 uur nog op de dansvloer staan, zijn praktisch allemaal dronken. Er ontstaat wat consternatie als er een motor van hun weg is, maar die vinden ze gelukkig weer terug. Om 22.00 uur lopen we weer naar ons huisje en duiken in bed na een weer geslaagde dag.

Zondag 24 februari: Nuwakot , Kathmandu:
Om 7.00 uur staan we op. We gaan vanochtend terug naar Kathmandu. In het huisje eten we eerst een paar gekookte eieren om de eerste honger te stillen. Daarna pakken we alles in en wordt de hudo (toilet) afgebroken. Daarna volgt weer een ontbijtbuffet op het overdekt terras bij de bruidegom. Er is nauwelijks een verschil tussen ontbijt, lunch en diner want bij allen wordt er rijst, aardappels, vlees, kip, bonen en curry gegeten. Om 9.00 uur nemen we afscheid van de familie en rijden terug naar Kathmandu. Ook nu is het afzien omdat de weg zeer slecht is. Maar om 11.30 uur komen we aan bij het huis van Rupa's broer nabij het grote busstation van Kathmandu. Nadat we hier de lunch gebruikt hebben pikken we Rupa's vader nog op die zakken rijst vanuit Nuwakot met de bus heeft meegenomen en rijden dan naar huis. De dag begon vanochtend al een beetje bewolkt en als we Kathmandu bereikt hebben is het nevelig en grauw, bij een duidelijk lagere temperatuur. Dus we hebben de afgelopen 3 dagen echt geboft met het weer. Thuis kan ik weer heerlijk een douche nemen, al is het water niet echt warm omdat de zon hier vandaag niet heeft geschenen. 's Avonds begin ik last te krijgen van darmkrampen en raak ik kortdurend aan de diarree, waarschijnlijk heb ik vandaag iets verkeerd gegeten omdat de koeling van het eten niet optimaal was.

Maandag 25 februari; Kathmandu
Vandaag ga ik weer " werken" in het ziekenhuis. Dat is ook weer leuk, want zowel de patiënten als mijn collega's zien me graag komen. Onderweg kom ik een rijdende / mobiele Hindoe tempel (truck) tegen die een bezoek brengt aan alle Hindoe tempels in India en Nepal. Ik wist niet dat zo iets bestond. Na het werk gaan Manish en ik weer een stuk lopen en in een restaurant " lassie" drinken ( een traditionele yoghurtdrank, die enigszins te vergelijken is met een milkshake) en
kaasbollen eten. Hij legt me heel veel lokale en traditionele gebruiken uit, zoals:
× Het hoort niet dat een gast meehelpt. Zo maakte ik de fout om Manish motor een beetje af te stoffen, toen hij eventjes weg moest. Iedereen die het zou zien zal er schande over spreken, zei hij.
× Een zwart T- shirt dragen onder een sari is niet gepast op een bruiloft ( heb ik dus ook fout gedaan)
X Een man is superior aan een vrouw. Daarom kust de bruid de voeten van de bruidegom tijdens de huwelijk ceremonie en belooft hem dat ze hem altijd zal volgen en respecteren. En de bruidegom belooft haar goed te verzorgen.
× De bruid gaat wonen bij de familie van de bruidegom. Dit heeft als voordeel ( volgens hun) dat ze kan rekenen op verzorging als ze ziek wordt of bij de opvang en verzorging van de kinderen. (Dit is in Nederland niet nodig omdat we een zorgverzekering hebben en crèches etc.)
X Nepal hanteert de maankalender " Bikram Sambat" waardoor de Nepalese maanden niet synchroon lopen aan die van het Westen. Het Nepalese nieuwjaar begint medio april.
X Ook wordt er een andere jaartelling op nagehouden. Nepal loopt 56 jaar, 8 maanden en 16 dagen voor op de westerse / Gregoriaanse jaartelling. Ze leven letterlijk in de toekomst. Nu leven ze hier in 2076 vanaf medio april in 2019.
X Dit verschil in jaartelling leverden vaak problemen op als een Nepalees naar het buitenland gaat. Daarom wordt er tegenwoordig in hun paspoort zowel de Nepalese als westerse geboorte datum vermeld.
× De 3 belangrijkste Hindoeïstische goden zijn; de 3 eenheden: Brahma (God als Schepper), Vishnoe (God als Onderhouder), Shiva (God als Transformerende Entiteit). Afhankelijk van de persoonlijke situatie en behoefte roepen de gelovigen de hulp in van een van deze goden.

Dinsdag 26 februari ; Kathmandu:
Vandaag is het hier een zonnige dag bij 18-19 graden, net als in Nederland. Op het nieuws hoorde en las ik dat er weer een record gebroken was. Lekker voor het thuisfront. Op de fysiotherapie afdeling is het relatief rustig met patiënten: om 15.00 uur waren 65 patiënten behandeld. Alok trakteert als lunch op gepaneerde kip. Smaakt goed. Thuis kan ik nog op het balkon zitten in de zon. Rupa is verkouden en voelt zich wat grieperig. Ik ga ' s avonds op tijd naar bed want afgelopen nacht heb ik niet zo best geslapen.

Woensdag 27 februari: Kathmandu;
Er wordt vandaag de hele dag regen voorspeld, maar het valt mee. Doordat de zon niet schijnt en het waait, voelt het wel koud aan (overdag 10 graden en ' s nachts 6 graden). Maar ik hoor op radio FM online dat het in Nederland lokaal 18- 20 graden is en zonnig. Heel bijzonder voor eind februari. Op de fysiotherapie afdeling is het altijd goed te merken als het regent of koud is want dan komen er minder patiënten voor behandeling. Dat komt vandaag goed uit want 1 collega heeft vrij genomen. In mijn gasthuis zijn 4 nieuwe Nepalese gasten aangekomen. Een man van ca. 40 jaar genaamd Aman Neels Sagar. Hij is oprichter van 4 oude van dagen centra m.n. in het westen van Nepal en 1 in Delhi. Hij plukt deze (vaak verwaarloosde) oude mensen van straat en geeft hun voedsel en een onderkomen. Hij heeft zelf, op kinderleeftijd, zijn ouders verloren. Op kosten van een priester heeft hij een opleiding kunnen volgen en nu wil hij iets terugdoen voor de gemeenschap. Binnenkort gaat hij ook een autistisch centrum openen voor kinderen. En daarvoor zijn 3 Nepalese meisjes naar Kathmandu gekomen om ervaring op te doen in het autistisch centrum in Pepsi Cola. En ze slapen en eten gedurende die tijd in mijn gastgezin. Leuk om hun verhalen te horen. Vandaag is een helikopter gecrasht, 400 km ten oosten van Kathmandu. Hierbij zijn 7 mensen omgekomen waaronder de minister van toerisme. Waarschijnlijk is het slechte weer, regen en sneeuw, de oorzaak dat de helikopter tegen een berg is geknald. Heftig!!

Donderdag 28 februari : Kathmandu:
Het heeft vannacht flink geregend en geonweerd. Van een collega hoorde ik dat het in Bhaktapur, zo'n 20 km van Kathmandu, zelfs gesneeuwd heeft en dat is in 12 jaar niet meer gebeurd in de Kathmandu vallei (wel uiteraard in de bergen). Maar toen ik vanochtend naar het ziekenhuis liep was het gelukkig droog, maar wel fris. De onverharde wegen waren weer omgetoverd in modder paden.We zouden a.s. zondag en maandag met de collega's een uitje maken naar het meer van Kulekhani, zo'n 45 km hier vandaan. Maar dat is gecanceld omdat 1 van de collega's bevriend was met 1 van de overledenen van de helikopter crash, en het niet gepast vindt en niet in de stemming is om nu een feestje te brouwen . De scholen en de ambtenaren van de overheid hebben vandaag vrij gekregen i.v.m. het overlijden van de minister van toerisme. Maar in het ziekenhuis wordt gewoon doorgewerkt. Vooral 's ochtends was het druk en 's middags was het rustig. De zon heeft gelukkig wel geschenen waardoor het water van de douche wel warm is, maar verder is het in huis koud zonder verwarming en is het alles behalve aangenaam.

Vrijdag 1 maart: Kathmandu
Vanochtend ga ik met een iets grotere rugzak naar het ziekenhuis ,want na werktijd ga ik met Manish mee naar huis. Met de motor moet hij dan de hele drukke stad Kathmandu doorkruisen. Een mondbakkes is wel nodig omdat de lucht hier flink vervuild is door de uitlaatgassen en het stof. Onderweg kopen we een kip en jack kaas. Het huis van Manish ligt aan de rand van de stad op een heuvel met een prachtig uitzicht op de bergen en over de stad. Maar soms hangt er zoveel smog over de stad dat je niets ziet. Manish vader staat al in de keuken en is al bezig met de voorbereidingen van de avondmaaltijd. Er staat een 2 pits gastoestel. De verse gember en knoflook e.a. kruiden worden handmatig tussen 2 stenen fijn gemalen want dan blijft het aroma beter bewaard, volgens hen. Ondertussen knabbelen we op worteltjes van hun eigen moestuintje. Ze hebben sinds 1 week een nieuwe hond: een jonge herdershond van 3 maanden. We gaan een stukje met hem wandelen , wat nog zeer onwennig voor hem is. Ook in Nepal moet een hond buiten blijven en dient meer als een waakhond dan als een huisdier. Aan het begin van de avond komen Manish zus, broer en schoonzus ook thuis , van hun werk. Zijn zus is lerares op een lagere school, zijn schoonzus is verpleegster en zijn broer zit op kantoor en geeft 2 X per week Japanse les (hij heeft een aantal jaren in Japan gestudeerd en gewerkt). Omdat ik, een speciale gast, er is komt er whisky en wijn op tafel. Daarbij eten we stukjes kip, rauwkost en zoutjes. Ook hier is het binnenshuis erg koud en krijg ik van hun een trui en een fleece jacket waardoor het wat aangenamer aanvoelt. Helaas voelt Manish moeder zich niet lekker en heeft wat koorts. Maar desondanks is het erg gezellig en we praten over van alles. Ook nu blijkt dat de Nepalese salarissen extreem laag zijn b.v. een verpleegster verdient rond 200 dollar en een beginnende onderwijzeres ca. 100 dollar per maand. Dat is ook hier te weinig om van te leven. Voor mij is het nog steeds onvoorstelbaar om te zien hoe een geëngageerd huwelijk kan veranderen in een liefdes huwelijk.
Voor mijn doen hier gaan we laat naar bed nl. om 23.15 uur. Maar in bed duurt het nog zeker 45 min. voordat mijn koude voeten op temperatuur zijn en ik in slaap val. Manish heeft zijn kamer aan mij afgestaan en hij slaapt in de t.v. kamer.

Zaterdag 2 maart ; Kathmandu;
De ochtend begint nevelig, maar steeds vaker komt de zon er door. Na een brunch maken Manish en ik een wandeling van 3 uur in de omgeving
Ook hier hoef je niet ver weg te gaan om in een mooie heuvelachtige omgeving te wandelen. Hier staan zowel hele kleine armoedige huisjes, maar ook prachtige kolossale nieuwe huizen. Maar je ziet zowel aan de huizenbouw als aan de aanleg van wegen dat het met de economie van Nepal beter gaat. De winter loopt hier op z'n einde en sommige bomen en de rododendrons staan in bloei. Als we rond 16.00 uur terug zijn is de familie al bezig met de voorbereidingen voor het maken van momo's ( gestoomde deeghapjes) gevuld met groenten en kaas. Het is veel werk , maar ze hebben wel eer van hun werk , want iedereen vindt ze lekker. Ik heb genoeg aan 8 momo's, maar Manish zus en broer eten er wel 30 op. 's Avonds kijken de mannen voetbal op de T.V., terwijl ik op mijn weblog schrijf.

Zondag 3 maart: Katmandu:
Vanochtend wordt ik pas om 7.50 uur wakker. Ik moet opschieten want ik heb met Manish afgesproken dat ik om 9.15 uur bij het Sahid Memorial hospital zou staan waar hij me op zal pikken met de motor om samen naar ons werk in het Orthopedisch ziekenhuis te gaan. Hij moet nl. van 7.00- 9.00 uur lesgeven aan verpleegsters. Gelukkig heeft Manish vader de dal bhad al klaar. Ik neem na het ontbijt afscheid van de familie en loop om 8.30 uur de heuvel af naar Kalanki. De timing is perfect want we komen tegelijkertijd aan. Het is helaas mistig en fris. Het is een hele job om met de motor dwars door Kathmandu te rijden i.v.m. het drukke en chaotische verkeer. Maar Manish is daar heel handig in. Ik bewonder hem dat hij dit 4-5 jaar volhoud, 6 dagen in de week. We doen er 45 minuten over. IJskoud komen we bij het ziekenhuis aan. Inmiddels ben Ik flink verkouden, waarschijnlijk overgenomen van Manish moeder. Op het ziekenhuis verloopt het soepeltjes. Daarna loop Ik weer naar mijn huis in Pepsi Cola. Daar zijn inmiddels de 4 Nepalese vertrokken. Ze zijn korter gebleven dan de bedoeling was. Ik ga boven op het overdekte terras zitten want daar is het warmer. Rupa heeft me gemist en komt gezellig bij me zitten. Inmiddels kom ik tot de ontdekring dat ik mijn toilettas op het ziekenhuis heb laten staan. De avond verloopt rustig.

Maandag 4 maart, Kathmandu:
Vandaag is het een officiële vrije dag ter ere van de geboortedag van
God Shiva. Op de crematie plaats Pashupatinath komen veel heilige mannen bijeen die volop marihuana roken en heel schaars gekleed zijn. Op deze dag aanbidden vooral jonge vrouwen hem want ze willen allemaal wel zo'n sterke echtgenoot als Shiva. Ik blijf de ochtend en een deel van de middag thuis want ik voel me niet zo lekker door de verkoudheid. In de wasmachine van Rupa doe ik mijn was. Doordat het vandaag prachtig weer en zonnig is bij 22 graden, is de was zo droog. Daarna controleer en voltooi ik mijn 8ste verslag van mijn blog en stuur ik naar jullie op. Ik zit hierbij op het terras op de bovenste verdieping van het huis, in de zon. In de omgeving staat een bandje te spelen en wordt Nepalese muziek gedraaid. Daarna ga ik nog een stuk wandelen en ben van plan bij terugkomst een aantal foto's op mijn blog te zetten.

Dit waren weer mijn belevenissen van de laatste 3 weken in Nepal. Het is weer een lang verhaal geworden, maar voel je niet verplicht om het te lezen.
P.S. er staan inmiddels al wat meer foto's bij de vorige verslagen.

Groetjes van Francine